Met mensen omgaan vanuit een dienstverlenende instelling, ken ik door mijn jarenlange ervaring in de detailhandel. Het is iets dat van nature in mij zit. Toch kriebelde er altijd iets als ik in contact kwam met mensen die extra zorg nodig hebben. Nadat het bedrijf waar ik werkte, alle filialen in Nederland sloot, kwam ik in de WW en dacht ik, het is nu of nooit. Ik had vele jaren eerder de mogelijkheden al eens uitgezocht, maar heb toen toch weer voor een baan in de detailhandel gekozen.
Door een gesprek met Twents Fonds voor Vakmanschap tijdens een voorlichtingsdag in de Gieterij, werd het nu wel mogelijk. Van Werkplein Twente kreeg ik een vrijstelling van de sollicitatieplicht en nadat ik mijn stageplek had gevonden, kon ik beginnen. Ik doe een versnelde opleiding van 18 maanden en ben in juli dit jaar klaar. Ik heb 1 lesdag elke week, 20 uur stage en zeker evenzoveel uren zelfstudie thuis. Op dit moment ben ik aan het afstuderen. Bij mijn stagebedrijf heb ik, toen mijn stage erop zat, een contract gekregen van 32 uur. Tot juli is het dus nog even aanpoten, nu ik meer werkuren heb. Het is zeker een pittige combinatie, ook met een gezin thuis, maar die staan volledig achter mij.
Ook het weer studeren vraagt het nodige. Dingen zijn toch weggezakt. Voor mijn landelijke examen rekenen, kon ik even met mijn zoon zitten, die deze stof nog wat meer paraat had dan ik. Dat is dan wel weer heel leuk. En verder is het toch echt een kwestie van veel discipline om het gewoon te doen. Als je een lange dienst hebt gehad, wil je het liefst bij thuiskomst met je voeten op de bank, maar moet je nog aan het werk voor school. Dus doorzetten. Dat heb ik er zeker voor over. Ik heb ook nog geen seconde spijt gehad.
Mijn eerste dag vorig voorjaar, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Er was gelijk een klik met de bewoners. Elke bewoner vraagt om een andere benadering. Je moet ook alle achtergronden kennen en hierop in kunnen spelen. Daar heb ik enorm veel in geleerd en leer ik nog. We reflecteren vaak op situaties uit de praktijk, zowel op mijn werk, als ook op school. Je groeit hierdoor ook als mens en je wordt veel bewuster, want je wordt geconfronteerd met de vraag wat jouw gedrag bij een ander oproept. Waarom je soms niet zo, maar juist zo moet doen of even een stapje terug. Niet iets waar ik van tevoren heel veel over nagedacht had. Ik heb echt op gevoel deze stap gemaakt en dat dit een goede keuze was, werd bij het proefdraaien al bevestigd. Er werd iets aangeraakt in mij, dat toen ik eenmaal begon, alleen maar sterker werd: De wens om er voor een ander te zijn en het leven van iemand makkelijker of een beetje mooier te maken, door te helpen.
Dat doe ik dan ook graag. Met de nodig humor aldus mijn collega’s en de bewoners. Begin april, tijdens de sneeuw stelde ik voor, heel serieus uiteraard, dat we de kerstboom weer gingen versieren en als we de Voice kijken zing ik graag mee. Een Sinterklaasliedje wel te verstaan. Iets wat de bewoners doet opmerken: ‘Maar dat kan toch niet wat je nu zegt of doet, want het is helemaal geen Kerst of Sinterklaas.’ Ik geniet van dat soort momenten. Het gaat allemaal ook heel natuurlijk. Ik kan echt zeggen, ik doe nu wat bij mij past.
Je helpt bewoners met het dagelijks leven. Met elke stap die ze maken. Van opstaan, wassen, ontbijten tot aan boodschappen doen. Alle bewoners hier hebben werk. Een enkele bewoner werkt parttime en dan ben je soms ook overdag op locatie. Straks ga ik met een bewoonster die vandaag haar vrije dag heeft, de was doen en gaan we samen haar kamer opruimen en schoonmaken. Bij mooi weer gaan we vaak naar buiten, lekker wandelen of op de duofiets.
Het is ontzettend fijn dat ik hier kan blijven en al een contract heb. Ik denk zelfs al voorzichtig na over de toekomst hierna, want deze omscholing zet toch ook wel de wens naar verdere ontwikkeling in beweging. Voor dit moment eerst afstuderen en vooral veel meters maken en ervaring opdoen. En daarna… misschien verzorgende IG?
